Społeczna świadomość dotycząca samobójstw.

Jako, że samobójstwa stanowiły temat mojej pracy licencjackiej oraz zainspirowana zbliżającą się konferencją dotyczącą tego zagadnienia oraz kampanią społeczną Zobacz.Znikam. postanowiłam poruszyć tutaj ten temat.

Uważam, że w społecznej świadomości istnieje bardzo wiele zarówno faktów, jak i mitów, które dotyczą samobójstw. 

Można tutaj przede wszystkim nadmienić to, że całkowicie bezcelowym jest podsuwanie osobom zmagającym się z myślami samobójczymi tekstów w stylu 'inni mają gorzej', 'Twoja sytuacja nie jest wcale taka tragiczna' itp., ponieważ to w swoich skutkach absolutnie nie przynosi niczego dobrego, wprost przeciwnie. A chyba nie na tym nam tak naprawdę zależy, prawda? Przynajmniej powinno, jeżeli chcemy w jakikolwiek sposób pomóc. W omencie załamania, często bardzo głębokiego zupełnie nie obchodzą nas inni, tylko nasz własny ból, towarzyszący lęk, oraz nieposkromiona bezradność. Tak jesteśmy skonstruowani. Wszyscy, bez najmniejszego wyjątku (oczywiście poza osobami cechującymi się psychopatią - całkowitym brakiem wszelkich uczuć), nawet jeżeli wydaje nam się to niemożliwe.

Niestety w społeczeństwie panuje bardzo mylne przekonanie na temat tego, że jeżeli ktoś mówi w sposób otwarty o samobójstwie wcale tego nie zrobi, nie odważy się. Jest całkowicie przeciwnie i nie należy lekceważyć takich sygnałów ostrzegawczych, ponieważ może to być (i nierzadko jest) bardzo tragiczne w swoich skutkach.

Z punktu widzenia nauki (suicydologii), wyróżniane są następujące sygnały ostrzegawcze :

Znaki ostrzegawcze werbalne pośrednie.

Osoba myśląca o samobójstwie może mówić:

• „Jestem zmęczona życiem.”,
• „Jaki to wszystko ma sens?”,
• „Rodzinie będzie beze Mnie lepiej”,
• „Kogo to obchodzi, czy żyję, czy nie?”,
• „Mam tego wszystkiego dość.”,
• „Pożałujecie, że Mnie tak traktowaliście.”,
• „Nikt Mnie już nie potrzebuje.”,
• „Wkrótce Mnie tu już nie będzie.”,

Znaki ostrzegawcze bezpośrednie.

Osoba myśląca o samobójstwie może mówić:

• „Postanowiłam się zabić.”,
• „Chciałabym już nie żyć.”,
• „Mam zamiar popełnić samobójstwo.”,
• „Chcę skończyć z tym wszystkim.”,
• „Jeżeli … się nie wydarzy, to się zabiję.”.

Znaki ostrzegawcze behawioralne.

Osoba myśląca o samobójstwie może się zachowywać w następujący sposób:

• zbierać tabletki, kupować żyletki, sznur,
• mieć problemy z jedzeniem, spaniem, koncentracją, drastycznie zmieniać swoje zachowanie (np. nagle zacząć zachowywać się agresywnie, wychodzić z domu o nietypowej porze, żegnać się z osobami z najbliższego otoczenia),
• nagle pozytywnie zmieniać swoje zachowanie po okresie depresji,
• być zainteresowaną problemem śmierci i umierania lub nagle zacząć się interesować religią.

Znaki ostrzegawcze sytuacyjne.

Osoba może zacząć myśleć o samobójstwie w następujących sytuacjach:

• nagłe odrzucenie przez osobę znaczącą (na przykład przez sympatię), 
• niechciany rozwód lub separacja,
• niedawna przeprowadzka, zwłaszcza niechciana,
• śmierć osoby bliskiej (na przykład współmałżonka, dziecka, przyjaciela), a zwłaszcza śmierć, w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub samobójstwa,
• diagnoza nieuleczalnej choroby,
• poważna kłótnia z osobą znaczącą,
• nagła i nieoczekiwana utrata wolności (przejawiająca się na przykład w postaci aresztowania),
• oczekiwana lub doświadczona poważna strata finansowa,
• utrata cenionego terapeuty.

I tutaj mój apel do wszystkich : uważajcie na wszystkich z Waszego otoczenia, w szczególności na tych, z kim jesteście blisko, ale nie tylko. Wczesna profilaktyka, wykrycie tego, że faktycznie coś jest nie tak, jak być powinno może uratować czyjeś życie, a liczba samobójstw niestety z roku na rok wzrasta.